Wrocław, 14 - 20.1993, cz. 2.

W poprzednim poście, 9. marca, zamieściłam informacje o pięciu adeptach Studio Głos i Ciało, mającym miejsce 23 lata temu w sali Teatru Laboratorium. Pisałam także, szerzej, o działającym od 30 lat Teatrze Węgajty. To stamtąd do Wrocławia przybył jeden ze stażystów - Sławomir Gostański. Dziś proponuję poznanie kolejnych uczestników, w przeważającej większości związanych z wieloma niezwykłymi projektami teatralnymi, zatem i idee tych instytucji spróbuję pokrótce przybliżyć. Choćby dlatego, że niewiele osób zdaje sobie sprawę jakim wyjątkowym bogactwem w tej dziedzinie dysponujemy. A także z tego, że i Molik miał w tym wszystkim swój dyskretny, jak to on, współudział.

Jacek FILIPIAK, miał 25 lat. Był wówczas aktorem, do niedawna związanym z „Wierszalinem”, gdy ten miał siedzibę w Białymstoku. Ponadto, już od 1989 roku, funkcjonował w szeroko pojętej branży fotografii i filmu. Będąc absolwentem wydziału Aktorskiego PWST we Wrocławiu podjął kolejne studia, na Reżyserii w łódzkiej PWSFTviT. Tak więc z założonym w 1991 Towarzystwem Wierszalin, po dwuletniej współpracy (w latach 1992-93) rozstał się. 

[Wierszalin - Stowarzyszeniem Teatralnym stał się w roku kolejnym, odebrał wówczas pierwszą ze swoich znaczących nagród - za wybitne zasługi dla kultury polskiej na świecie. Siedzibę zmienił w '94 gdy 'przyznano mu' budynek w Supraślu/ podlaskie. Od lat plasuje się w światowej czołówce wybitnych światowych zjawisk teatralnych]. Choć Filipiak na praktyki do Wrocławia przybył jako były aktor Teatru zaznał już twórczego fermentu tworzonego przez zapaleńców skupionych wokół Piotra Tomaszuka, niezmiennie napędzanego fascynacją dziedzictwem kulturowym pogranicza cywilizacji europejskiej. Dwa lata później, w 1995, "Urodziny" - krótkometrażowy film fabularny studenta łódzkiej filmówki, J. Filipiaka, zdobył Nagrodę Specjalną na Festiwalu Filmów Studenckich w Paryżu. Jako reżyser jest laureatem także kilku innych międzynarodowych festiwali. Kilka lat temu współpracę reżyserską podjął w teatrze (Totalnie szczęśliwi - Teatr Jaracza w Łodzi), choć wciąż szerzej znany jest jako reżyser zaangażowanych społecznie filmów dokumentalnych i fabularnych [Świadek koronny zrealizowany z J. Sypniewskim i M. Gazdą]. Z TVP również współpracuje, tym razem jako reżyser uznanych seriali; Na Wspólnej, Lekarze, Odwróceni. Współreżyserowany, 10-odcinkowy "Prokurator" - został nagrodzony Orłem 2016 w kategorii filmowy serial fabularny.

Izabela TEREK (-JOPKIEWICZ), 26 letnia artystka plastyk, absolwentka gdańskiego ASP. W latach ’80 aktorka Teatru Snów, praktykująca w teatrach ruchu. Współpracuje z szeroko znanym - Stowarzyszeniem Teatralnym Teatr Cinema - mającym siedzibę w Piechowicach-Michałowicach. Ten z kolei Teatr (odkąd powstał w 1992) kojarzony jest z twórczością choćby Kantora, bowiem Teatrowi przypisuje się wykorzystywanie estetyk właściwych dadaistom i teatrowi absurdu. W jego realizacjach wielu widzi wizje Becketta a nawet Latającego Cyrku Monty Pythona. W kwietniu 2011 Iza napisała na blogu; "Kim jestem? Matką, artystką, aktorką, animatorem kultury. Mieszkam w Gdańsku... A już za chwilę rozpocznę swoją artystyczną przygodę z Bremą, dzięki Stypendium Kulturalnemu miasta Bremy, które otrzymałam". Izabela - animator kultury, związana jest także z Gdańskim Archipelagiem Kultury - ‘Projektornia’, mającym siedzibę w Gdańsku-Brzeźnie. A już za chwil parę, 18 marca, wraz z aktorami Teatru Cinema przedstawi spektakl „Rewia ognia”, w Goleniowie.

Wojciech WIŃSKI, 24 letni student z Gdańska związany z Teatrem Snów, który powstał jesienią ’83 z inicjatywy Zdzisława Górskiego i Alicji Mojko. 

„Są jednym z najbardziej znanych teatrów ulicznych w Polsce. Sami piszą scenariusze i sami z bukowego drzewa robią swoje szczudła. Wielu na szczudłach tylko drepcze. Oni potrafi tańczyć. Teatr Snów działa na końcu świata, czyli w domu kultury w gdańskiej dzielnicy Orunia. Zaczynali jako rozkrzyczany, zbuntowany teatr studencki (wspólnie z Bogdanem Posmykiem tworzyli Teatr TAKO), by z czasem już jako Teatr Snów budować na asfalcie i chodniku poetyckie, wyciszone obrazy-kompozycje. Teatr uliczny ma swoją poetykę. Dużo w niej cyrku, błazenady, kiczu i ckliwości. Teatr Snów operuje innym językiem. Na ulicy zawsze spodoba się kopnięcie w tyłek, plucie ogniem czy chodzenie na szczudłach. Uznali, że z tej sfery popisów interesuje ich jedynie chodzenie na szczudłach. Nauczyli się tego i robią to najlepiej w Polsce. Szef Teatru Zdzisław Górski uważa się za intuicjonistę. Wszystko robi z pełnym przekonaniem. Wierzy, że podczas pracy w teatrze dotyka go Artaud. - Teatr otwarty to było takie przekonywanie przekonanych. Ja wyrosłem w klimacie tego teatru, ale od niego odszedłem. Uważam, że na ulicy też można mówić rzeczy ważne i to niekoniecznie krzykiem wyznaje Górski. Pytany o swych teatralnych guru jednym tchem wymienia Jerzego Grotowskiego, Teatr Ósmego Dnia i Tadeusza Kantora. Gdy próbuję go atakować za Grotowskiego, pod którego niesmacznie podciągają się wszyscy twórcy tzw. teatru alternatywnego, Zdzisław potrząsa swą czupryną i broni się zaciekle. Opowiada o stażach Zygmunta Molika (aktora teatru Grotowskiego), w których uczestniczył i które wiele go nauczyły. Każdy robi jakąś wyrwę w murze, kończy swą obronę. Teatr Snów patrzy na wielkich i idzie swoją drogą” – napisał Krzysztof Skiba w GW Morska w grudniu ’92.

Około 2000 r. W. Wiński zaangażował się w kolejny projekt teatralny. Wraz z Marcinem Liberą założyli, w Poznaniu, off-owy Teatr Usta Usta. Obecnie jest, jednocześnie, aktorem i reżyserem w Teatrach; Biuro Podróży, Ósmego Dnia, Snów i Porywacze Ciał. To w ramach ‘Porywaczy ciał”, w 1996, Wiński i Liber przygotowali scenariusz i spektakl - Autofobia. Bezpośrednią inspiracją do jego postania stała się tragiczna śmierć wybitnego aktora Teatru Biuro Podróży - Andrzeja Rzepeckiego, o którym kilka słów więcej napisałam w 1. części tego postu o grudniowym stażu sprzed przeszło dwudziestu lat. 
Z ostatniej chwili:                    Ekscentrycy i manieryści

Zjazd VII Akademii Teatru Alternatywnego

Prowadzący: Zbigniew Szumski i Teatr Cinema, Dariusz Mikuła i Teatr Kana

16–20 marca 2016  Goleniów–Szczecin

Jarosław USPIEŃSKI, był 22 letnim studentem etnologii Uniwersytetu Wrocław (91-96). Obecnie grafik-webdeveloper w Unit4Polska (podyplomowe studiach UX Design na SWPS). W czasie studiów działał w słynnym Stowarzyszeniu Teatralnym TUBB II. 
Ten aktywny od lat osiemdziesiątych studencki teatr, o profilu dramatycznym, jak wiele kultowych ówczesnych przedsięwzięć muzycznych, teatralnych czy plastycznych rozpoczynał działanie przy Uniwersytecie im. Bolesława Bieruta, w pomieszczeniach gmachu głównego. Kilka lat później Uniwersytecki Ośrodek Kultury Studenckiej - Klub INDEX, kolejno nazwany STUDNIĄ, siedzibę zmienił. Na pomieszczenia w kamienicy przy ul. Szewskiej 19/21, która przed wojną mieściła… zakład pogrzebowy. W ’86 Teatrowi TUBB II udało się zainicjować Festiwal Młodego Teatru. 
Ówczesne kontrkulturowe, walczące z systemem studenckie grupy teatralne pierwsze kroki teatralne stawiały zgodnie z obowiązkowymi wówczas 'fragmentami metody' wypracowanej w Laboratorium Grotowskiego. Cały wrocławski teatr offowy był pod wpływem owej mitycznej metody, a owe „fragmenty metody” wyobrażano sobie, mniej więcej, podobnie jak dziś. Nieumiarkowanie zatem rzucano się na ziemię, kotłowano się i fikano... bliżej nieokreślone koziołki...

Joanna POTAMAN (GONTARZ), studentka IV roku filologii polskiej UAM. 
Najpierw jako stażystka, bo później związała się współpracą z - Teatrem Biuro Poszukiwań Teatralnych przy Katedrze Dramatu, Teatru i Widowisk Teatralnych UAM w Poznaniu. Wirginia Maria w spektaklu „Monolog o martwej mniszce”, wg G. Herlinga-Grudzińskiego, w reż. G. Ziółkowskiego - Nagroda Aktorska na Łódzkich Spotkaniach Teatralnych w 1995.

Paweł KROTOSKI, KROTON, był absolwentem V LO we Wrocławiu oraz filologii angielskiej na Uniwersytecie Wrocławskim. Ukończył również szkołę muzyczną w klasie gitary. Dziennikarz - najpierw Radia Eska, później Programu Miejskiego Radia Wrocław. Pracował w Polskiej Sekcji BBC w Londynie, a po jej rozwiązaniu wrócił do Polski i związał się zawodowo z Radiem RAM. Był zapalonym podróżnikiem a swoją pasją potrafił dzielić się z innymi. W wieku 36 lat zmarł nagle – 1.03.2010. 

Andrzej MOSKWIN, slawista, historyk kultury, pisarz. Adiunkt - w Katedrze Studiów Interkulturowych Europy Środkowo-Wschodniej Wydziału Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego. Prowadzi zajęcia z historii białoruskiej literatury, kultury i sztuki oraz z języka białoruskiego. Autor monografii i tłumaczeń dramatycznych i literackich utworów z języków białoruskiego, rosyjskiego i serbskiego. Publicysta,  jego krytyczne artykuły i eseje na temat współczesnej dramaturgii i teatru rosyjskiego można znaleźć w Dialogu, Teatrze i Didaskaliach.

Anna SARZYŃSKA, dziennikarka, absolwentka Filologii Polskiej na Uniwersytecie Warszawskim. Wydawca. Pracowała w Życiu, Fakcie, Gazecie Polskiej. W TVP w programach; Misja Specjalna, Panorama i Wiadomości. Obecnie w portalu - wPolityce.pl i tygodniku - wSieci, gdzie szukając odskoczni od polityki najchętniej pisze o przyrodzie i zwierzętach – swoich życiowych pasjach. 

Justyna JANISZEWSKA z Torunia, uczestniczyła w zajęciach Teatru Tańca AKRO. Absolwentka Wiedzy o Teatrze – w Akademii Teatralnej w Warszawie i Archeologii Podwodnej – w Uniwersytecie Kopernika w Toruniu. Aktorka, tancerka, pedagog i choreograf po studiach w University of Roehampton w Londynie. Interesuje się formami na styku wielu dziedzin artystycznych. Podjęła współpracę z kompozytorami i muzykami. Eksperymentuje budując formy taniec nowoczesny-lalkowy teatr cieni-muzyka na żywo. Eksploruje formy głosowe, śpiewa w Bułgarskim Chórze w Londynie. Zajęła się projektowaniem oświetlenia scenicznego pracując jako asystent techniczny w Michaelis Theatre at Roehampton Universitety. W Polsce współpracuje z Teatrem „DoSkutku” (pierwotnie Teatr MŁODOŻYWIEC, w 1992 założony przez Tadeusza Misiaszka) przy MDK w Toruniu. 

Mieczysława WALCZAK-DELEŻYŃSKA, pedagog, reżyser, aktorka poradników z zakresu dykcji i ćwiczeń artykulacyjnych. Wiedzę przekazuje w Akademii Muzycznej we Wrocławiu - w Katedrze Wokalistyki oraz w PWST we Wrocławiu – na Wydziale Aktorskim. 

Anna MOLIK z Wrocławia, filolog angielski. Na zajęcia przyszła zapewne po to by wnikliwiej poznać pracę Ojca. Doświadczenia przyniosły korzyść gdy podjęłam próby tłumaczeń Książki. Wspomagała mnie, swoje i jej próby publikowałam; http://ewamolik-zygmunt.blogspot.com/2012/12/zygmunta-molika-alfabet-ciaa-6-trojgos.html 
  

Corinne LECHAT, aktorka, Paryż
Marzena GAUDZIŃSKA 

Angela OTTONE, 35 lat, aktorka i reżyserka z Mediolanu. Zainteresowana dydaktyką. Po zajęciach, w trakcie których sporządzała notatki, swoje impresje przesłała do Wrocławia. Są bardzo piękne więc z radością zamieściłam je na blogu - 27.02.2012. Więcej o Angeli - 7.11.2014.
Opisując wówczas naszą rzeczywistość, i salę na której przyszło jej pracować napisała Okna są zamknięte, mury ciemne, a dokładnie - czarne, z wyjątkiem tej pięknej ściany z czerwonej cegły. Zawsze lubiłam tę ścianę. 

To tę ścianę sfotografował Karol Jarek, w trakcie zajęć Jorge Parente, 13.03.2013
Już niebawem z Jorge PARENTE i Zoe OGERET będzie można pracować w Sali Teatru Laboratorium ponownie - 18-21 kwietnia 2016.  Ściana pozostała taka sama.